غزلیات:

خانقاهِ دل

الا یــــا ایها الســـــــــاقى! برون بر حسرت دلها

كــه جامت حل نماید یكسره اسرار مشــكلها

بــــــه «مــــى»،  بـــــــربند راه عقل را از خانقاه دل

كــــه این دارالجنون هرگز نباشد جــاى عاقلها

اگر دل بسته‏اى بر عشق جانان، جاى خالى كن

كه این میخانه هــرگز نیست جز ماواى بیدلها

تــــــو گــر از نشئه مى كمتر از آنى به خود آیى

بـــــــرون شـو بید رنگ از مرز خلـوتگاه غافلها

چــــــه از گلهاى باغ دوست رنگ آن صنم دیدى

جـــدا گشتى ز بــاغ دوست دریاها و ساحلها

تــــــــو راه جنت و فردوس را در پیش خود دیدى

جـــدا گشتى ز راه حـق و پیوستى به باطلها

اگـــــــر دل داده‏اى بر عـــــــالم هستى و بالاتر

به خود بستى ز تار عنكبوتى بس سلاسلها

 دعوى اخلاص

گــــر تــــو آدم‏زاده هستى "عَلّم اَلاَسما" چه شد؟

  "قابَ قَوْسینت" كجا رفته است؟ "اَوْاَدْنى" چه شد؟

بـــــر فـــــــــراز دار، فـــــــــریاد "اَنَا الحق" مى‏زنى

مــــــدّعىِ حــــــــق طلب، اِنیّت و اِنّـــــا چه شد؟

صــــوفى صـــــافى اگر هستى، بكن این خرقـه را

دم زدن از خــــویشتن با بـــــوق و با كرنا چه شد؟

زهــــــد مفـــــــروش اى قلنـــــدر، آبروى خود مریز

 زاهـــــد   ار هستى تو، پس اقبال بر دنیا چه شد؟

این عبــــادتــها كه ما كردیم، خوبش كاسبى‏است

دعــــــــــوى اخلاص با این خود پرستیها چه شد؟

مــــــرشد از دعوت به سوى خویشتن، بردار دست

 "لا الهت" را شنیدستم؛ ولــــــــى "الاّ" چه شد؟

شــاعر بیمایه، بشكن خـــــامـــــه آلــــــــــــوده‏ات

 كـــــــــــم دل‏آزارى نما، پس از خدا پروا چه شد؟

    خلوت مستان

در حلقــــــه درویش، نــــــــدیدیـــــم صفـــــایى

در صــــومعــــــــــــــه، از او نشنیدیم ندایــــى

در مــــــدرسه، از دوست نخـــــــــواندیم كتابى

در مــــــــاذنه، از یار ندیدیــــــم صدایـــــــــى

در جمـــــع كتب، هیچ حجـــــــابى نـــــــدریدیم

در درس صحف، راه نبـــــردیــــــم به جــــایــى

در بتكـــــده، عمــــــــرى به بطـــالت گــذراندیم

در جمع حـــــریفــــــان نــــه دوایـى و نه دائى

در جـــــرگه عشــــــــّاق روم، بلكـــــــــه بیــابم

از گلشن دلــــــدار نسیمـــــى، رد پــــــــایـــى

این ما و منى جمله ز عقل است و عقال است

در خلوت مستان، نه منى هست و نه مایى

كتاب عمر

پیـــــــــــرى رسید و عهـــــــــد جـــوانى تباه شد

ایّام زنــــدگى، همــــــه صــرف گناه شد

بیــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــى روم

عمــــرى دراز، صرف در این كـوره راه شد

وارستگــــان، به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــه‏اند

وابسته‏اى چو من به جهـان، بى پناه شد

خودخواهى است و خودسرى و خودپسندى است

حاصل ز عمرِ آنكه خــــودش، قبله‏گاه شد

دلــــــدادگان، كــــــه روى سفیدنـــــــــــد پیش یار

 رنج مـــــرا ندیده كـــــه رویــــم سیـاه شد

افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آینده صد فسوس

آن را كـــه بستــه در رسن مال و جاه شد

از نـــــــورْ رو به ظلمتــــــم؛ اى دوست، دست گیر

آن را كـــه رو سیه بــه سراشیب چاه شد

حُسن ختام

الا یا ایها الساقى! ز مـــى پُر ســــاز جامم را

  كه از جـــانم فــــرو ریزد، هواى ننگ و نامم را

از آن مى ریز در جـــامم كــه جانم را فنا سازد

برون سازد ز هستى، هسته نیرنگ و دامم را

از آن مى ده كه جانم را  ز قید خود رها سازد

به خود گیـــرد زمـــــامم را، فرو ریزد مقامم را

از آن مى ده كــه در خلوتگـــــه رندان بیحرمت

به هم كــوبد سجودم را، به هم ریزد قیامم را

نبـــــودى در حـــریمِ قدسِ گلــــرویان میخــانه

كه از هـــر روزنـــى  آیم، گلى گیرد لجامم را

روم در جـــرگه پیران از خــــــود بى‏خبر، شاید

برون ســـازند از جــانم، به مى افكار خامم را

تـــو اى پیــــك سبكباران دریــــاى عدم، از من

به دریادارِ آن وادى، رســـان مدح و سلامم را

به ســـاغر ختم كردم این عدم اندر عدم نامه

به پیرِ صومعه بــــرگو: ببین حُسن ختــامم را

بسترم بر در میخانه فكن تا ساقى

ساغرى آرد و دردم همه درمان سازد